Het was in 2016 dat mijn vrouw en ik op het strand liepen. We kwamen er regelmatig, al moesten we er toen wel ver voor rijden. Zij, zoals vaak, op zoek naar schelpjes. Ik alle schelpen die mee naar huis moesten in mijn jaszakken proppend. Al slenterend viel mijn oog op een houten plank. Groen van alg, verzadigd van het zilte water en woest van uiterlijk. Als vanzelf sloeg mijn fantasie op hol. "Waarschijnlijk een eeuwenoude zijflank van een koopvaardijschip die ooit verging en die nu is aangespoeld!".

Ach, ze kent me en geeft me natuurlijk gelijk. Hoe dan ook, de plank ging mee naar huis. Je weet maar nooit waar we het voor kunnen gebruiken. Wrakhout klinkt natuurlijk altijd stoer.

Inmiddels zijn we 5 jaar verder en wonen we zelf nabij de kust. Het wrakhout dient nu als gegraveerd naambord naast de voordeur van de Stolpboerderij die we betrokken in de zomer van 2017. Al mijn hele leven speel ik graag met woorden en dus kon ik het ook nu niet laten onze achternaam Wemmenhove om te buigen naar De Wemmenhoeve met een knipoog naar de Stolpboerderij.

Wat ik toen nog niet besefte was dat een verre voorvader genaamd Rutger Alberts Wemmenhove al ruim 130 jaar voordat onze boerderij gebouwd werd zijn eigen hoeve bouwde in 1754. Van deze boerderij te Wemmenhove (u leest het goed, er is zelfs een klein plaatsje Wemmenhove in Nederland) is een droge naald ets gemaakt. Dit net na de tweede wereld oorlog in 1947.

Deze ets tekening vormt de basis voor het ontwerp van het logo van onze B&B de Stolpjes.

Maar het toeval is nog groter! Daarover later meer.....